|
Kazimierz
Wielki urodził się 30 kwietnia 1310 roku w Kowalu, zmarł 5 listopada 1370 roku w
Krakowie. Był ostatnim królem Polski z dynastii Piastów na polskim tronie.
Rządził w latach 1333 – 1370. Był najmłodszym synem Władysława I Łokietka i
Jadwigi Bolesławówny, córki Bolesława Pobożnego. Jako władca unormował stosunki
z Czechami i Zakonem Krzyżackim. W 1335 roku udało mu się uzyskać od czeskiego
króla Jana Luksemburskiego zrzeczenia się pretensji do polskiego tronu. Na mocy
pokoju kaliskiego z 1343 roku odzyskał zajęte przez Krzyżaków Kujawy i ziemię
dobrzyńską, w zamian zrzekając się praw do Pomorza Gdańskiego. Głównym
sojusznikiem Kazimierza Wielkiego na arenie międzynarodowej byli Węgrzy. Z ich
pomocą w latach 1340 – 1349 przyłączył do Polski większą część Rusi
Halicko-Włodzimierskiej. W polityce wewnętrznej doprowadził do kodyfikacji
prawa, rozbudowy systemu obrony państwa oraz rozwoju miast. W 1364 roku
ufundował Akademię Krakowską. Bilans panowania Kazimierza Wielkiego musi budzić
podziw. W chwili objęcia przez niego władzy Polska zajmowała drugorzędną pozycję
międzynarodową. Za jego panowania stopniowo przekształciła się w silny organizm
polityczny. Królowi Kazimierzowi Wielkiemu przyświecały trzy główne cele w jego
dążeniu do opanowania Rusi Halickiej. Po pierwsze chciał zabezpieczyć swe
państwo przed najazdami tatarskimi. Po drugie chciał wzmocnić siłami ruskimi
swój potencjał, który jak wojna o Śląsk 1345 – 1348 był zbyt mały do podjęcia
planów rewindykacji ziem utraconych. Po trzecie chodziło o opanowanie
atrakcyjnych szlaków handlu czarnomorskiego i kijowskiego.
|
